Szacunek dla zmarłych i pogrzebanie ludzkiego ciała to nasz ludzki obowiązek, niezależnie od poglądów i wyznawanej wiary. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Ciała zmarłych powinny być traktowane z szacunkiem i miłością wypływającą z wiary i nadziei zmartwychwstania. Grzebanie zmarłych jest uczczeniem dzieci Bożych, będących świątynią Ducha Świętego” (KKK 2300).
Mędrzec Syrach nakazuje, by oprócz pochowania zmarłego, odprawić po nim stosowną żałobę: „Synu, wylewaj łzy nad zmarłym i jako bardzo cierpiący zacznij lament, według tego, co mu przystoi, pochowaj ciało i nie lekceważ jego pogrzebu!”

W chrześcijańskim uczynku grzebania umarłych zawiera się nadzieja na spotkanie ze zmarłymi w przyszłym świecie, w gronie zbawionych. Sam Jezus obiecał:„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki” (J11,25-26). W zmartwychwstaniu Chrystusa umieranie ludzi oraz pogrzeb nie oznaczają już kresu życia.

Troska o zmarłych nie powinna kończyć się na pogrzebie. Zadbane groby to świadectwo wiary w życie wieczne. Nawiedzanie cmentarza to pomoc zmarłym, ale to także uczynek miłosierdzia względem samego siebie, aby wyprosić sobie łaski do dobrego życia, szczęśliwej śmierci i wieczności. Na jednym z nagrobków napisano: „Przechodniu, póki żyjesz, żyj dobrze, abyś żył na wieki”.